Kiedy ma się 3 dzieci i to w różnym wieku, trudno znaleźć grę, która byłaby zrozumiała dla najmłodszego i dostatecznie pasjonująca dla najstarszego dziecka (nie mówiąc już o nas – rodzicach).

Zacząłem kombinować różne własne zasady i plansze. Po wielu modyfikacjach i na podstawie obserwacji zainteresowania grą własnych dzieci i innych ludzi, powstała całkiem nowa gra planszowa w kości z elementami edukacyjnymi (matematyka), którą dzieci nazwały: „Działania”.

Charakterystyka gry:

wiek: od 3 lat do …

Zasady gry i plansza nie były modyfikowane już od ponad 12 miesięcy i mój najmłodszy syn (obecnie 4,5) coraz lepiej sobie radzi z liczeniem (oczywiście 3-latkowi trzeba na początku pomagać w liczeniu, ale z czasem zaczyna radzić sobie sam).

liczba graczy: od 1 do 6

Dzieci często proszą o granie pojedynczo, a liczba 6 jest ograniczeniem dla kości sześciennych, chociaż przy większych kościach mogłaby stać się nudna.

ilość kości: 5 to standardowo sprzedawany zestaw – można grać też większą ilością i zwiększyć planszę, ale to też mogło by być nużące.

plansza:

Prototyp wykonałem na arkusz blachy ok. A5 7×12 z opisem, ale gra faktycznie toczy się na polach 6×11 zgodnie z załączonym rysunkiem.

pionki: np.: guziki w naszym przypadku pionami są krążki z gumy magnetycznej oklejone kolorowymi wycinankami.

Zachęcam jednak do wykonania planszy blaszanej i pionów magnetycznych. Dzięki takiemu wykonaniu planszy i pionów w grę można grać nawet w samochodzie i z osobami niewidomymi.

Zasady gry:

a) gracze wybierają lub losują (1 kością) pozycję startową na osi pionowej od 1 do 6

b) w ustalonej kolejności gracze rzucają już do końca 5 kośćmi

c) po rzucie następuje ruch:

z pola startowego w prawo,

z pól oznaczonych strzałką w kierunku strzałki

jeżeli gracz stanie na polu oznaczonym liczbą ujemną, to cofa się o odpowiednią liczbę pól

d) gracz posuwa się o ilość pól odpowiadającej liczbie wyrzuconych kości zgodnych w wylosowaną pozycją w pkt. 1 plus dowolna kombinację 2 kości dających w wyniku dodawania lub odejmowania liczbę równą z pozycją gracza. Ponieważ może się to wydać zagmatwane, to podam kilka przykładów:

jeżeli gracz z poz. 1 wyrzuca: 1, 1, 2, 5, 6; to rusza o 3 pola – 2 wprost (dwie 1) plus 1 z DZIAŁANIA (6-5=1)

jeżeli gracz z poz. 1 wyrzuca: 1, 2, 3, 5, 6; to również rusza o 3 pola – 1 wprost (jedna 1) plus 2 z DZIAŁANIA (3-2=1 i 6-5=1)

jeżeli gracz z poz. 1 wyrzuca: 1, 3, 4, 5, 6; to może ruszyć o:

– 2 pola: 1 wprost plus 1 z DZIAŁANIA (5-4=1, bo 3 i 6 nic więcej nie da)

– 3 pola: 1 wprost plus 2 z DZIAŁANIA (6-5=1 i 4-3=1)

e) gracz kończy grę, jeżeli stanie na polu z uśmiechniętą buźką, ale to nie jest łatwe:

gra posiada 4 strefy cofania: -1, -2, -3 pola i odwrotny kierunek przesunięcia piona gracze mogą dochodzić w trakcie gry i jeszcze mogą ukończyć grę przed tymi, którzy zaczęli wcześniej nieumiejętne wykonywanie działań może prowadzić do częstszego cofania (choć dla mniejszych dzieci zalecam wersję z koniecznością maksymalizacji ruchów, czyli pomoc rodziców przy prawidłowym wyszukaniu wszystkich kości wprost i z DZIAŁAŃ).

Życzę przyjemnej zabawy

Autor Marek Lewandowski

więcej na www.mxl.neostrada.pl